تحقیقات نشان داده اند که اضافه وزن یا چاقی در دوران بارداری باعث تولد نوزادان سنگین تر است. با این حال، هنوز ثابت نشده است که آیا اضافه وزن نوزادان در دوران کودکی و نوجوانی به عنوان یک پیامد از شاخص توده بدن (BMI) مادر خود در دوران بارداری هست یا خیر.
تحقیقات قبلی نشان داده است که BMI مادر با افزایش مواد مغذی در گردش خون، مانند گلوکز، چربی و اسیدهای چرب مرتبط است. و سطوح بالاتر این مواد مغذی در بارداری با وزن بیشتر تولد در ارتباط است.
پیشنهاد شده است که قرار گرفتن در معرض این مواد مغذی مانند گلوکز که با اضافه وزن و چاقی در رحم مادر مرتبط است، ممکن است به تغییرات دائمی کنترل اشتها کودک، عملکرد اعصاب و غدد و متابولیسم انرژی منجر شود. این تغییرات می تواند به نوبه خود، منجر به اضافه وزن یا چاقی کودک در زندگی آینده شود.
چاقی در دوران کودکی اثرات فوری و بلند مدت بر سلامت می گذارد. کودکان و نوجوانانی که چاق هستند احتمال بیشتری برای عوامل خطر بیماری های قلبی (که شامل فشار خون و کلسترول بالا است) دارند. همچنین در معرض خطر بیشتری از بیماری های پیش دیابت، مشکلات مفصلی و استخوانی و آپنه خواب هستند.
کودکان و نوجوانان که چاق هستند شانس بیشتری برای چاقی در بزرگسالی دارند، که خطر ابتلا به بیماری قلبی، سکته مغزی، دیابت نوع 2، آرتروز و انواع مختلفی از سرطان را افزایش می دهد.
دکتر ربکا ریچموند، دانشیار پژوهشی ارشد در اپیدمیولوژی اپی ژنتیک در دانشگاه بریستول بریتانیا و همکارانش، به بررسی اینکه BMI بالای مادر در دوران بارداری باعث افزایش میزان سنگینی در کودکان و نوجوانان می شود، پرداختند. این تیم تحقیقاتی BMI و اطلاعات ژنتیکی 6057 مادر و کودک را از دو مطالعه دیگر مورد بررسی قرار دادند. که در آن 2 مطالعه اثر شاخص توده بدنی مادر در بارداری بر وزن کودک چندین بار اندازه گیری شد. چندین مطالعه دیگر هم نشان داده اند که BMI قبل یا در اوایل بارداری ممکن است با چاقی فرزندان همراه باشد. در این مطالعه، نتایج محققان نیز رابطه شاخص توده بدنی قبل از بارداری با BMI فرزندان در تمام سنین را نشان داد. با این حال، این رابطه با انتقال ژن از مادر به فرزند که با وزن فرزند نه شاخص توده بدنی همراه بود، توضیح داده شد.
محققان همچنین پیشنهاد کردند که اقدامات بهداشتی عمومی برای همه اعضای خانواده و در مراحل مختلف دوره زندگی به احتمال زیاد مهم تراست و به طور بالقوه به احتمال بیشتری موجب توقف اپیدمی چاقی می شود تا اینکه فقط بر وضعیت چاقی و اضافه وزن مادر در دوران بارداری تمرکز شود.
