دلیل چاقی بر میزان مرگ و میر ناشی از کرونا در سطح سلولی

کرونا

اختلال در عملکرد سیستم ایمنی

در چاقی، گسترش بافت چربی سفید باعث تحریک سیتوکین ها و عوامل کموتاکتیک مانند فاکتور رشد مشتق از پلاکت، پروتئین جذب کننده شیمیایی مونوسیت 1 (MCP-1)، فاکتور رشد تبدیل کننده (TGF-β) β، اینترلوکین- 1بتا (IL-1β) می شود. اینترلوکین-6 (IL-6)، فاکتور نکروز تومور آلفا (TNF-α) می شود.  این عوامل سلول های پیش ساز اندوتلیال، سلول های ایمنی و پیش آدیپوسیت ها را جذب و فعال می کنند.

بنابراین، هم ایمنی اکتسابی و هم ایمنی ذاتی در چاقی مختل می شود. از یک طرف، بافت چربی ناکارآمد، باعث ایجاد یک سوئیچ فنوتیپی در پلاریزاسیون ماکروفاژها می شود که در فاگوسیتوز سلولهای چربی مرده در پیکربندی به نام ساختارهای تاج مانند شرکت می کند. از سوی دیگر، افزایشی در نوتروفیل ها، سلول های T سیتوتوکسیک CD8+، سلول های کشنده طبیعی و یک کاهشی در سلول های T کمکی  CD4+ وجود دارد.

نفوذ ماکروفاژها به مقاومت به انسولین مرتبط است، در حالی که CD4 + منجر به سرکوب مقاومت به انسولین می شود. علاوه بر این، التهاب مرتبط با چاقی با افزایش تولید لپتین، که این هورمون از طریق تولید TNF-α و IL-6  باعث ایجاد اتهاب می شود و کاهش آدیپونکتین، که این هورمون نیز از طریق فعال سازی AMP کیناز (AMPK)  خاصیت ضد التهاب و حساس کننده انسولین دارد، تعیین میشود. علاوه بر این، لپتین پلاریزاسیون ماکروفاژها را به سمت یک پروفایل پیش التهابی ارتقا می دهد، که این امر فنوتیپ سلول های T کمکی را با کاهش فعالیت تنظیمی سلول های T و طرفداری از قطبش سلولهای T 17  کمکی (Th17)تغییر می دهد.

جالب توجه است که در طول همه گیری H1N1 نشان داده شد که بیماران مبتلا به اضافه وزن و چاقی یک پاسخ ایمنی سلولی معیوب به ویروس آنفولانزای همه گیر A و تولید کمتر اینترفرون IFN-γ (یک پروتئین ضد ویروسی) معروف داشتند .

نشان داده شد که کووید-۱۹ یک بیماری التهابی است که همه ارگان‌ها را درگیر می‌کند و اختلال عملکرد اندام را تعیین می‌کند. تکثیر ویروس با فعال شدن سریع ماکروفاژهای تک هسته‌ای همراه است که سطوح بالایی از سیتوکین‌ها (TNF-α)، (IL-6)، IL-1β) )را تولید می‌کنند و به اصطلاح «طوفان سیتوکین» عامل بیماری را تقویت می‌کنند. در مقایسه با CoVID-19 متوسط، موارد شدید اغلب سطوح بالاتری از CRP، فریتین، IL-6، IL-10 و TNF-α دارند.

تعداد لنفوسیت های T، سلول های CD4 +  و سلول های CD8 +   در همه بیماران و عمدتاً در موارد شدید کاهش می یابد. علاوه بر این، CoVID-19  شدید با بیان کمتر IFN-γ توسط  CD4+، مرتبط است. نشان داده شد که بیماران مبتلا به چاقی و اضافه وزن سطوح بالاتری از CRP و فریتین را نسبت به بیماران با وزن طبیعی در بخش پزشکی CoVID-19 نشان دادند، در حالی که سطح IL-6 در همه افراد بالاتر بود.

در نتیجه، طوفان سیتوکین‌هایی که توسط SARS-CoV-2 ترویج می‌شود، می‌تواند با التهاب درجه پایین موجود در چاقی برای ایجاد یک کووید-۱۹ شدید عمل کند.

متابولیسم لیپید

اسیدهای چرب آزاد (FFAs) از رژیم غذایی و بافت چربی منبعی از گونه‌های فعال اکسیژن هستند که منجر به سنتز TNF-α، IL-1β، IL-6  و فعال‌سازی سیکلواکسیژناز-2 (COX-2) می‌شود. که باعث افزایش تولید پروستاگلاندین ها می شود. از سوی دیگر، TNF-α و سایر سیتوکین ها لیپولیز و آزادسازی FFAs را تحریک کردند و در نتیجه التهاب را حفظ می کنند. می توانیم فرض کنیم که FFA ها می توانند به طور مستقیم از CoVID-19 در افراد مبتلا به چاقی حمایت کنند.

در واقع، عفونت های ویروسی FF ها ، را برای حمایت از تشکیل غشای مرتبط با کپسید بسیج می کنند. نشان داده شد که در بیماران بستری شده در بیمارستان با پنومونی شدید، CoVID-19  به طور مستقل با FFA های بالاتر مرتبط است. در واقع، عفونت CoVID-19 سطوح در گردش FFA ها را افزایش می دهد، که با نشانگرهای آزمایشگاهی بالینی التهاب IL-6 و CRP در ارتباط است.

علاوه بر این، اسیدهای چرب اشباع شده (به طور عمده اسیدهای پالمیتیک، لوریک و استئاریک) پاسخ التهابی را از طریق مسیر سیگنالینگ گیرنده های شبه  (TLRs-4) Toll از طریق بیان بیش از حد TLRs هم در دیابت نوع 2 و هم در چاقی القا می کنند. محرک آن التهابی است که به تولید IL-1β پیش التهابی کمک می کند. در واقع، پیشنهاد شد که پروتئین اسپایک با TLRهای انسانی، به ویژه TLR-4 تعامل دارد، که نشان دهنده افزایش حساسیت به عفونت ویروسی در بیماران با سطوح بالاتر اسیدهای چرب است.

علاوه بر این، نشان داده شده است که رسپتور اسكاونجرB1  (SR-B1)یا گیرنده اصلی HDL،   ورود SARS-CoV-2 را به سلول های بیان کننده ACE2 ترویج می کند. می توان پیشنهاد کرد که مصرف بالاتر HDL و یا افزایش بیان SR-B1 با منشاء CoVID-19 مرتبط است.

متا التهاب و سندرم آمبولی چربی

سندرم آمبولی چربی به عنوان مکانیسم دیگری برای گسترش خطر عمده بیماری شدید در بیماران مبتلا به چاقی پیشنهاد شد.سلول‌های چربی آلوده به SARS-CoV-2 می‌توانند دچار مرگ نکروزه شوند، و تجمع باقیمانده چربی می‌تواند باعث آمبولی چربی در میکروسیرکولاسیون شود. سندرم آمبولی چربی یک وضعیت متا التهابی است که در آن افزایش بیان واسطه‌های التهابی در بافت چربی، عمدتاً به دلیل نفوذ ماکروفاژها، با متابولیسم گلوکز تداخل می‌کند.

انعقاد خون بیش از حد

مشخص است که بیان بازدارنده فعال کننده پلاسمینوژن 1 (PAI-1)، یک مهارکننده فیبرینولیز، در بیماران مبتلا به چاقی افزایش می یابد. در واقع، بیماران مبتلا به اضافه وزن و چاقی خطر افزایش ترومبوآمبولی را دارند. گزارش شده است که اجزای مختلف سیستم هموستاتیک مانند پلاکت‌ها، ترومبین و فاکتورهای انعقادی به عنوان کموتاکتیک برای سلول‌های سیستم ایمنی عمل می‌کنند که منجر به افزایش سیتوکین‌های مختلف پیش‌التهابی می‌شود.  IL-1α که توسط پلاکت ها، سلول های اندوتلیال و مونوسیت ها در شرایط پیش التهابی بیان می شود، نشان دهنده ارتباط بین سیستم انعقادی و پاسخ التهابی است . علاوه بر این، نشان داده شد که بیماران با سطوح IL-1β، IL-6، TNF-α، MCP-1  بالا، انعقادخون بیش از حد و انعقاد داخل عروقی منتشر را نشان دادند.

طوفان سیتوکین SARS-CoV-2 به طرز چشمگیری با حالت انعقاد بیش از حد مرتبط است. SARS-CoV-2 باعث تولید ترومبین و سطوح بالای PAI-1 می شود و مسیرهای سیگنال دهی پروترومبوتیک را در پلاکت ها فعال می کند. اندوتلیالیت، که با حضور نوتروفیل‌ها و ماکروفاژها مشخص می‌شود، در چندین بستر عروقی در بیماران مبتلا به CoVID-19 یافت شد و می‌تواند از رسوب میکروترومبی و آسیب سلولی پشتیبانی کند. با گسترش پذیری بافت چربی، هیپوکسی ممکن است زمانی رخ دهد که حمایت نئوآنژیوژنتیک کافی، با بیان فاکتور α ناشی از هیپوکسی (HIF-α) وجود نداشته باشد. و در نتیجه، استرس و مرگ سلول های چربی رخ میدهد.  سیگنال دهی HIF-α می تواند در طول آسیب حاد ریه تنظیم شود و این تولید بیش از حد ممکن است به حالت پروترومبوتیک کمک کند.

اختلال در سیستم رنین-آنژیوتانسین-آلدوسترون

در سیستم رنین-آنژیوتانسین-آلدوسترون (RAAS)، رنین آنژیوتانسینوژن را به آنژیوتانسین I تبدیل می کند که از طریق ACE1 به آنژیوتانسین II تبدیل می شود و ترشح آلدوسترون آدرنال، احتباس کلیوی سدیم و آب و انقباض عروق را تحریک می کند. چاقی معمولاً با محور RAAS نامنظم همراه است.

در واقع، بافت چربی، آنژیوتانسینوژن، مینرالوکورتیکوئیدها، فاکتورهای آزادکننده مینرالوکورتیکوئید مانند لپتین و کاتپسین ترشح می‌کند که باعث تبدیل آنزیمی آنژیوتانسین I به آنژیوتانسین II می‌شود. مقاومت به انسولین و اختلال عملکرد اندوتلیال در بیماران با بافت چربی ناکارآمد منجر به افزایش فعال‌سازی RAAS می‌شود. علاوه بر این، چاقی با فعال شدن سیستم عصبی سمپاتیک مرتبط است، همچنین توسط لپتین، ترشح رنین را تحریک می کند.

از سوی دیگر، RAAS در آسیب حاد ریه نقش دارد و آنژیوتانسین II باعث ایجاد فیبروز ریه می شود .SARS-CoV2 سلول های میزبان را از طریق ACE2 آلوده می کند و باعث پایین دستی این گیرنده و کاهش آنژیوتانسین می شود. این فرآیندها باعث افزایش سیگنالینگ آنژیوتانسین II و پیامد نامطلوب در CoVID-19 شد. با توجه به اینکه آسیب ریه یکی از مشخصه های CoVID-19 است، ممکن است RAAS نشان دهنده ارتباط بین چاقی و شدت CoVID-19 باشد .

فراتر از مکانیسم‌های مولکولی فوق، اختلال عملکرد ریوی، مانند کاهش حجم و انطباق ریه ، و افزایش مقاومت راه‌های هوایی ممکن است عوامل محرک خطر ابتلا به Covid-19 در بیماران مبتلا به چاقی باشد. در واقع بیماری‌های مرتبط با چاقی، مانند CVD، می‌توانند پیامد CoVID-19 را بدتر کنند .

امتیاز 5 از 5

طراحی وبسایت و سئو توسط مهندس هرمزی ۰۹۳۶۰۶۱۳۸۱۲

اشتراک گذاری مقاله

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

رسانه های اجتماعی